คิดต่างคือคิดผิด

ช่วงที่ผ่านมาผมเห็นข่าวเด็กนักเรียนมัธยมโรงเรียนมีชื่อแห่งหนึ่ง ออกมาแสดงความเห็นเรื่องเลิกร้องเพลงชาติ เลิกสวดมนต์ มีผู้คนจำนวนมากรุมก่นด่า ประณาม อย่างสาดเสียเทเสีย ชนิดที่ถ้าผมเป็นเด็กคนนั้น คงเลิกแสดงความเห็นไปตลอดชาตินี้ ดีไม่ดีตลอดชาติหน้าไปเสียด้วย แต่เขาก็ยังออกมาแสดงความเห็นอยู่ ให้ผมได้เห็นจากข่าวเป็นระยะไป

ว่าไปแล้ว เมื่อคราวที่เด็กออกมาให้ความเห็น ให้เลิกบังคับร้องเพลงชาติ เลิกบังคับสวดมนต์ ผมยังอดแหย่เล่นๆ ไปไม่ได้ว่า

“แล้วไอ้หนูเอ็งจะกรอกข้อมูลในช่องสัญชาติกับศาสนาว่าอะไรล่ะลูก”

ผมไม่ค่อยจะจริงจัง เอาเป็นเอาตายกับการรักชาติ หรือเคร่งศาสนาด้วยพิธีกรรมนักหรอกครับ

โกงกินคอรัปชั่น แต่ยืนตรงเคารพธงชาติทุกวัน แปดโมงเช้ากับหกโมงเย็น มันก็ไม่เห็นจะรักชาติตรงไหน
เบียดเบียนคนอื่น กินเหล้าเมายา ขี้ลักขี้ขโมย แต่สวดมนต์เช้าเย็น มันก็ไม่เห็นจะเป็นพุทธศาสนิกชนตรงไหน

ตาแก่บ้านนอกอย่างผมแสดงความเห็นไม่ได้ เพราะไม่ค่อยจะเข้าใจ สิ่งที่ไอ้หนูนั่นมันพยายามจะบอก
แต่ไอ้ที่ไม่เข้าใจยิ่งกว่า คือบรรดาผู้ที่ไปก่นด่าเขา มันเข้าใจจริงหรือเปล่า ถ้าเข้าใจจริง แล้วมีความเห็นที่ต่างจากไอ้หนูนั่น แล้วยังไง

เห็นต่างก็ไม่ได้แปลว่าผิด เป็นเด็กไม่ได้แปลว่าคิดแพ้ผู้ใหญ่
อ่านแล้วฟังแล้ว อะไรจริงแต่ยอมรับไม่ได้ก็เดินจากไป
อะไรไม่จริงมีเหตุผลดีกว่าก็แสดงไป เขาฟังก็ดี ไม่ฟังก็ช่างเขา ไม่เห็นต้องโกรธ ต้องเกลียด
เพราะสุดท้ายกาลเวลาก็จะตัดสินเอง

แต่คนสมัยนี้ เห็นต่างจากกู.. มึงผิด มึงโง่ มึงควาย
ไม่ฟังกู ไม่เชื่อกู.. มึงชั่ว มึงเลว
ใครเห็นต่าง ไม่ว่าจะพูดอะไร.. กูเกลียดมึง กูไม่ฟัง

เอาจนถึงขั้นรวมพวกกัน “ล่าแม่มด” กันเลยทีเดียว

แล้วอย่างนี้จะไปด่าเด็กมันได้อย่างไร
กะอีแค่ท่อนแรก “ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย” มันยังทำกันไม่ได้
ก็สมควรให้เด็กมันถอนหงอก บอกให้เลิกร้องไปเถอะ

แต่การที่จะปิดหู ปิดตา ไม่รับรู้ ไม่รับฟัง ด้วยมีอคติเป็นที่ตั้ง
มันมีแต่จะให้ความเขลามันพอกพูน
เพียงแต่คงต้องใช้สติและปัญญาในการกรองสิ่งที่รับรู้เหล่านั้น

สิ่งที่เราไม่รู้ ผู้ที่รู้มากกว่า ย่อมเป็นครูเราได้

ในวาจาของโจร มีความจริงที่คนดีไม่เคยรู้