ผมตั้งใจจะเขียนเรื่องราวต่างๆ หลายๆ เรื่อง ที่เห็นเค้าโครง แต่จนแล้วจนรอด เวลาผ่านไปเป็นเดือน ผมก็ไม่ได้ลงมือเขียนอะไรสักตัวอักษร ถ้าเป็นอย่างบรรดาเวบต่างๆ เวบมาสเตอร์หรือแอดมินก็คงต้องมาออกตัวกันว่า งานเยอะ ไม่มีเวลา แต่ตาแก่บ้านนอกอย่างผมไม่มีราคาคุยอะไรแบบนั้น ก็บอกกันตรงๆ ว่าขี้เกียจด้วย เขียนไม่ออกด้วย นี่มันจะตรงไปไหมล่ะครับ

บ่ายวันศุกร์กลางเดือนกุมภาพันธ์ที่แดดแรงราวกับเดือนเมษายน ทุกอย่างมันช่างเงียบสงบ จนได้ยินสิ่งที่เขาเรียกกันว่า “ใบไม้ไหว” มันดูเหมือนจะดีสำหรับผมที่เป็นคนไม่ชอบอะไรเสียงดัง ชอบความสงบและเสียงธรรมชาติ แต่ผมว่ามันออกเงียบจะเกินไป ผู้คนไม่มีใครออกมาทำกิจกรรมใดๆ ไม่มีแม้รถมอเตอร์ไซค์สักคันจะวิ่งผ่าน อาจจะเพราะแดดแรง ร้อน.. ผมพยายามคิดเข้าข้างตัวเองเข้าไว้ เพราะทั้งสัปดาห์มีลูกค้าเข้ามาแค่ไม่กี่ราย

ช่วงปีใหม่ปีนี้เป็นปีแรกในช่วงเวลานับสิบปีที่ผมเดินทางมาร่วมฉลองปีใหม่กับครอบครัว คงต้องใช้ประโยคแบบในโทรทัศน์ที่บอกว่า “เดินทางกลับภูมิลำเนา” เพียงแต่ไอ้เจ้าภูมิลำเนาของผมมันคือ กรุงเทพฯ ต่างกับคนอื่นๆ ที่เดินทางกลับต่างจังหวัด

ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยมีวันหยุดอย่างเป็นทางการอย่างคนอื่นเขา มีแต่หยุดปิดร้านเพื่อไปทำธุระ พอกลับมาก็กระเสือกกระสนกลับมาทำงานทันที บางครั้งขับรถกลับมาเกือบสองร้อยกิโล พอมาถึงก็เปิดร้านทันที แต่นั่นมันเมื่อก่อนนี้นะครับ แต่วันนี้ผมมีวันหยุดกับเขาแล้ว