ชีวิตคนเราแต่ละวันมีเรื่องวุ่นวายมากมายอยู่แล้ว เอาเฉพาะเรื่องสำคัญ จำเป็น ต้องทำ ก็มีให้คิดให้ทำแทบจะหมดวันอยู่แล้ว ถ้ารวมเรื่องปลีกย่อยลงไป ก็เรียกได้ว่า ยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวันนั้นไม่พอให้จัดการได้เสร็จสิ้นอย่างแน่นอน

ในช่วงเดือนที่ผ่านมา ตาแก่คนนี้เกือบจะบ้าเสียให้ได้ เพราะความวุ่นวายจากการเปิดร้านใหม่ ที่ผมเองไม่เคยอยากจะเปิดเลยสักนิดเดียว แต่เพราะความจำเป็นที่ต้องหาทางรอดจาก ความไม่มั่นคงอันเนื่องจากสติปัญญาของผู้บริหารในระบบราชการไทย ทำให้มันต้องเกิดอีกร้านขึ้นมาอย่างนี้ และนั่นแหละสาเหตุที่ทำให้ผมเริ่มมีอาการคลุ้มๆคลั่งๆขึ้นมาอีกครั้ง

ผมเลิกกินกาแฟก่อนนอนมาหลายปีแล้ว เมื่อก่อนนี้ถ้าไม่ได้กินกาแฟร้อนก่อนนอน ผมจะเกิดอาการนอนไม่หลับ พอได้กาแฟสักแก้ว ก็งีบหลับสบาย รวดเดียวตื่นเช้าไปเลย ซึ่งอาจจะดูแปลกสำหรับใครหลายคน ที่ต้องการกาแฟมาทำให้ตื่น แต่ผมดันต้องการกาแฟมาทำให้หลับ

ตาแก่คนนี้มีธุระต้องมาทำที่กรุงเทพฯสามวัน แต่ธุระที่ต้องมาทำ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับงานซ่อมเครื่องเลยสักนิดเดียว ก็เลยกะเอาว่า จะได้อาศัยจังหวะนี้พักผ่อนไปด้วยสักวันก็ยังดี ดูแล้วมันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ไม่ได้อยู่ที่ร้าน เดินทางข้ามจังหวัด แถมไม่มีเครื่องมืออะไรมาสักอย่าง ก็ไม่น่าจะมีงานอะไรตามมากวนใจ จะมีก็แค่ธุระที่ตั้งใจมาทำแค่นั้น

เย็นวันนี้ผมออกมายืนหน้าร้าน มองดูแสงแดดตกกระทบตึกที่สร้างใหม่ จนเหมือนกับทาด้วยทอง ดูกระจ่างตัดกับฉากหลังที่เริ่มมืดทมึน ยิ่งทำให้ภาพสวยงามจนผมอดเอากล้องโทรศัพท์ก๊องแก๊งของผมถ่ายเก็บไว้ไม่ได้ ภาพที่งดงามในบรรยากาศดีๆ อย่างนี้ ผมจะมีโอกาสได้อยู่ดูอีกนานแค่ไหน

ตอนที่ผมนั่งเขียนเรื่องราวตอนนี้อยู่ ผมรู้สึกว่าผมกำลังจะป่วย และทั้งๆที่วันนี้ผมยอมหยุดงาน ไม่ไปเปิดร้านเพื่อพักหนึ่งวัน สรุปแล้วมันก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย และที่หนักสุดก็คือ อายุขนาดผมนี้ เวลาป่วยแต่ละครั้ง ต้องใช้เวลาฟื้นตัวมากกว่าคนหนุ่มสาว 3-5 เท่าเลยทีเดียว