พอโดนเขาเอาร้านคืน ตาแก่บ้านนอกอย่างผมก็กลับสู่สถานะตกงานอีกครั้ง ผมห่างหายจากสถานะนี้มาถึง 9 ปี จนคิดว่าจะไม่ต้องตะเกียกตะกายหางานทำอีกแล้ว เพราะจวนจะเกษียณอยู่รอมร่อแล้ว แต่อะไรมันจะเกิดก็ให้มันเกิดไปเถอะครับ ไม่มีร้าน งานการก็ไม่มี หันซ้ายหันขวา ถามตัวเองในกระจกว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี มันก็ไม่ตอบผมสักคำ
25 พฤศจิกายน เป็นวันสุดท้ายที่ผมเปิดร้าน หลังจากนั้นผมใช้เวลา 2 วันในการขนข้าวของออกจากร้านไปไว้ที่บ้านเช่า เพื่อคืนร้านก่อนสิ้นเดือน ก็เป็นอันว่าปิดหน้าประวัติศาสตร์ของผมไปอีกบท จากนั้นเป็นเรื่องที่ต้องตอบตัวเองให้ได้ว่า จะเอายังไงกับเวลาที่เหลือของชีวิตให้อยู่ได้แบบที่ไม่ต้องไปขอใครเขากิน
ผมใช้เวลาพอสมควรที่จะหาคำตอบให้ตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มี และคนบนโลกนี้ก็ไม่มีใครมี แต่ก็ต้องหาจุดที่เป็นไปได้ที่สุดที่จะไปยืน แล้วผมก็ตัดสินใจว่า กลับไปทำสวนเถอะวะ มันเป็นหนึ่งในแค่สองอย่างที่ผมทำเป็น ถึงจะทิ้งมันมา 10 ปีแล้วก็ตามที
หลังจากหาที่ทางได้ ผมก็จ้างรถขนสมบัติทั้งหมดไปไว้ในสวนที่ผมจะไปทำในช่วงเกือบสิ้นปี ช่วงนี้ผมก็อาศัยหน้าด้านไปทำงานให้ลูกค้าเก่าๆ ตามโรงงาน ให้พอได้ค่าข้าวยาไส้กันตายไปก่อน ส่วนงานสวนก็ต้องค่อยๆ ทำไป เพราะคราวนี้ไม่มีนายทุนมาลงทุนให้เหมือนสวนก่อนๆ จะทำอะไรเลยต้องเกรงใจกระเป๋าเงินด้วย
พวกน้องๆ พอได้ข่าวว่าผมกลับมาทำสวน ก็พากันตื่นเต้น ทำยังกับผมไม่เคยทำสวนมาเลย ไม่รู้จะตื่นเต้นไปทำไม บางคนก็ฝันแทนผมไปถึงไหนๆ ผมก็ได้แต่นั่งดูพวกมันเพ้อกันไป เอาเถอะ ใครจะเกษตรอินทรีย์ เกษตรชีวภาพ เกษตรพอเพียงอะไรก็ตามสบายกันเถอะครับ ตาแก่คนนี้ขอทำ “เกษตรพอกิน” แค่นั้นก็พอแล้วครับ
ไว้คราวหน้าจะเอาภาพสวนมาอวดกันครับ ตอนนี้ตาแก่ขอไปรื้อของหากระป๋องสตางค์ไปซื้อข้าวกินก่อนครับ