ไม่น่าเชื่อว่า แค่การเปลี่ยนโทรศัพท์มือถือใหม่สักเครื่อง เพราะเครื่องเก่ามันเริ่มจะไม่ไหวแล้ว มันกลายเป็นเรื่องที่ทำให้คนที่ทำมาหากินกับไอทีอยู่ทุกวันอย่างผม ถึงกับต้องกินพาราแก้ปวดหัว เพราะการซื้อโทรศัพท์มือถือสมัยนี้ เลือกยากกว่าหาเมียเสียอีก
ผมใช้โทรศัพท์เคลื่อนที่มาตั้งแต่ยุค “อีริคสัน เบาที่สุด เพียง 10 กิโลกรัม” แต่ตอนนั้นผมใช้ Motorolla ซึ่งไม่น้อยหน้ากว่ากันในเรื่องน้ำหนัก จนมาถึงยุคมือถือรุ่นกระดูกหมา โนเกียเสากลาง โมโตหลังเต่า อีริคสันตกร่อง เรียกว่าใช้มาแล้วทุกยุค แต่ผมไม่เคยรู้สึกว่า โทรศัพท์มือถือเป็นอะไรมากไปกว่าเครื่องมือที่ใช้ทำงานเท่านั้น
แต่ตลอดมาเจ้าโทรศัพท์มือถือมันเป็นอะไรมากไปกว่าอุปกรณ์สื่อสาร เป็นเครื่องบ่งบอกสถานภาพ บ่งบอกรสนิยม บ่งบอกความทันสมัย เป็นหน้าเป็นตาแก่ผู้ถือมัน เกือบสามสิบปีที่ผ่านมา มันเป็นเช่นนั้นมาตลอด จะนั่งกินข้าวก็ต้องงัดเอาวางไว้บนโต๊ะ เดี๋ยวนี้ยิ่งหนักเข้าไปอีก ต้องงัดเอามาถ่ายรูปอัพเฟสบุ้ค ลง instagram กันเสียก่อน ไม่เช่นนั้นจะกินข้าวไม่ลง ถ้าไม่ได้ประกาศให้โลกรู้ว่ากูกินอะไร
นี่ถ้าโนเกียรุ่นสไลด์ผม มันไม่ชราภาพจนต้องปลดระวางแล้วล่ะก็ ผมคงไม่ได้คิดจะหาเครื่องใหม่อย่างแน่นอน พอมันทำท่าไม่ค่อยดี ผมก็เลยออกไปเดินดูเครื่องใหม่ แล้วผมก็เจอปัญหาว่า
”เดี๋ยวนี้ถ้าคุณไม่เลือก Smartphone คุณก็ต้องไปซื้อโทรศัพท์แบบมีไฟฉาย”
ผมพยายามลากสังขารแก่ๆ เดินดูโทรศัพท์สารพัดรุ่น อยากได้โทรศัพท์แบบที่ใช้งานตามต้องการแค่ เอาไว้โทรออกรับสาย ใช้ปุ่มกดแบบธรรมดา มีบลูทูทเชื่อมหูฟังเวลาขับรถ มีกล้องถ่ายรูปพอชัดสักหน่อยจะได้ไม่ต้องแบกกล้องไปด้วย เชื่อมต่อเน็ตผ่านสัญญาณมือถือได้เวลาที่ออกไปทำงานแล้วไม่มีเน็ต เอาแบบเครื่องที่มีคุณภาพดีสักหน่อย และไม่เป็น smartphone
สรุปว่า…ไม่มี …เวรกรรม
เอาล่ะ ถ้ามันไม่มี เอา smartphone ก็ได้วะ แต่ที่ผมไม่ชอบ smartphone มีเหตุผลเดียวคือ
เวลาใช้มัน ต้องนั่งเอานิ้วไปแตะ ไปถู เหมือนกำลังขัดเลขขอหวยยังไงยังงั้น
มันทุเรศตัวเองน่ะ