ผมทิ้งร้างห่างหายไปจากการเขียนบล็อกไปเป็นหลายปี แวะมาเขียนบ้างก็นานๆสักเรื่อง
แถมยังนานจริงๆ นานจนหลายคนสงสัยว่า ตกลงอีตาแก่คนนี้ยังมีชีวิตอยู่จริงหรือเปล่า
ส่วนหนึ่งที่ผมห่างหายไป ต้องยอมรับตามตรงว่า ไปหลงระเริงกับบรรดาโซเชียลทั้งหลาย
ทั้งเฟสบุ้ค ทวิตเตอร์ ไลน์ และอีกมากมายที่เขาเล่นกัน
แล้วไอ้พวกนี้แหละครับ ที่ทำให้ผมเขียนเรื่องยาวๆ ไม่เป็นแล้ว
เขียนอะไรต่ออะไรก็สั้นๆ พอกลับมาเขียนบล็อก เขียนได้บรรทัดเดียว ก็ไปต่อไม่เป็นเสียแล้ว
แต่ตอนนี้ผมเริ่มรำคาญอย่างหนักกับบรรดาโซเชียลทั้งหลาย
ผมไม่รู้ว่าคนในประเทศอื่นๆ เขาใช้เฟสบุ้ค ทวิตเตอร์ หรือไลน์ ได้น่ารำคาญเท่าคนบ้านเราไหม
ถ้าผมเป็นซัคเกอร์เบอร์ก แล้วมานั่งดูเฟสบุ้คของคนประเทศนี้ คงอดอุทานออกมาไม่ได้ว่า
”คนในประเทศด้อยพัฒนา นี่มันด้อยพัฒนาเสียจริงๆ”
แต่อีตามาร์กแกคงไม่มาดูให้เสียเวลาแกหรอกครับ
นอกจากปัญหาเรื่องสมองที่ใช้ไม่ค่อยได้แล้ว อีกปัญหาหนึ่งของโซเชียลที่คนไทยเล่นกันก็คือ
ไม่รู้อันไหนจริง อันไหนโกหก บางคนโกหกไปโกหกมา เอาจนตัวเองยังหลงเชื่อว่าจริง
ล่อกันเละล่ะครับ สื่อต่างๆ ก็แสดงให้เรารู้ว่าโลกนี้มันมีมิติ
ข่าวเดียวกัน สามารถรายงานได้คนละเรื่อง ขึ้นอยู่กับว่ามองจากข้างไหน
แล้วคนบ้านนอกโง่ๆ อย่างผม มันจะเลือกเชื่ออันไหนได้ล่ะครับ
ดูแล้วมันเชื่อหนังหน้าไม่ได้สักสำนัก
ตาแก่คนนี้เลยตัดสินใจ กลับมานั่งเขียนบล็อก บ่นให้ลูกให้หลานฟังอย่างเดิมดีกว่า
เขียนที่เราอยากเขียน จากมุมที่เรามองเห็น จากสิ่งที่เราได้ยิน จากสัมผัสที่เรารู้สึก
จากความเป็นจริง ที่ไม่ได้มาจากการกดแชร์หรือรีทวิต
ยิ่งช่วงนี้หากินลำบากยากแค้นขึ้นทุกวัน ลูกค้าน้อยลงทุกวัน เงินทองฝืดเคือง
ผู้คนสนใจจะเอาชนะกันมากกว่าจะสนใจสร้างความเจริญให้สังคม
ตาแก่คนนี้ยิ่งอยากเขียนอะไรต่ออะไรให้มากขึ้น จะได้เก็บเอาไว้ให้ลูกๆหลานๆ เอาไว้อ่าน
ในวันที่บ้านนี้เมืองนี้มันไม่มีความหวังอะไรเหลืออยู่อย่างสิ้นเชิง