ผมเคยเล่าให้ฟังแล้วว่า ผมแอบลักลอบปลูกตะขบไว้หลายต้นที่หลังร้านของผม (ตะขบหลังร้าน) ที่ผมอาศัยเป็นเครื่องปรับอากาศให้ผ่านพ้นหน้าร้อนมาได้แบบทุรนทุรายน้อยหน่อย แต่หลังร้านผมไม่ได้มีแค่เรื่องต้นตะขบเท่านั้น มันยังมีเรื่องราวอื่นที่อยากจะเล่าให้ฟัง เอ้า! ล้อมวงเข้ามา ตาแก่คนนี้จะเริ่มเล่านิทานแล้ว

เกือบตีสามแล้ว ยังไม่ได้นอน นาฬิกายังเดินไม่หยุด ชีวิตก็ยังไม่หยุด คนบนโลกใบนี้มีเป็นพันล้านคน แต่คืนนี้เหมือนเหลือตัวคนเดียว ผู้คนมากมาย ความคิดซับซ้อน ลึกซึ้ง แต่ล้วนคิดถึงแต่ตนเอง ถามตัวเองหลายครั้ง ควรจะยืนอยู่ตรงไหน

คุณครูทอมป์สันโกหกนักเรียนชั้น ป.5 ของครูทั้งชั้นเสียแล้ว ตั้งแต่วันแรกเลยด้วย คุณครูบอกพวกเขาว่าครูรักเด็กๆ เท่ากันหมดเลย แต่นั่นก็เป็นไปไม่ได้ เพราะว่ามีเด็กตัวเล็กๆ ท่าทางขี้เกียจคนนึงชื่อ เท็ดดี้ สต๊อดดารด์

ระยะนี้หลายต่อหลายคนแวะเวียนมานั่งบ่นถึงความทุกข์ให้ผมฟัง ทั้งน้องๆ เพื่อนๆ แม้แต่แค่คนรู้จัก ผ่านมาทั้งทางทวิตเตอร์ เฟสบุ้ค โทรศัพท์ แม้แต่แวะมานั่งคุยกัน เล่นเอาผมเองพลอยจะติดความเครียดมาจากเขาเหล่านั้นไปด้วย ความทุกข์ ความอึดอัดใจ ที่ขนเอามาโยนใส่ผม มีทั้งเรื่องงาน เรื่องครอบครัว เรื่องลูก เรื่องเพื่อน เรื่องเงินทอง แม้แต่เรื่องการเมือง ตาแก่อย่างผมก็ได้แต่นั่งฟัง อือๆ เออๆ ไป ให้เขาได้ระบาย ส่วนเรื่องจะไปแสดงความเห็น หรือแนะนำอะไร คงไม่มีปัญญาหรอกครับ คนแก่บ้านนอกอย่างผม แก่เพราะอยู่นาน ไม่ได้แก่แบบวัตถุโบราณ เลยไม่มีราคาค่างวดอะไร พูดไปก็ไม่รู้จะถูกหรือผิด ที่ทำได้ดีที่สุดก็คงแค่นั่งรับฟัง บ่นๆกันเสร็จก็ไป ส่วนผมก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา พยายามไม่ให้ตกค้างอยู่ในหัว มันจะบ้าเอาง่ายๆ ก็มันไม่ใช่เรื่องของเรา ถ้ายังเก็บไว้ เอามาคิด ไม่เรียกบ้า จะเรียกอะไรล่ะครับ