ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แดดแรงอากาศร้อน เล่นเอาตาแก่คนนี้ออกอาการย่ำแย่ในช่วงบ่าย มันก็เป็นอย่างนี้ทุกปีในหน้าร้อน แต่ปีนี้ผมได้ตัวช่วย ที่พอทำให้การใช้ชีวิตในช่วงหน้าร้อนตอนกลางวัน ร้อนน้อยลง ค่อยมีความสุขกับเขาบ้าง ไม่ใช่เครื่องปรับอากาศที่ผลาญเงินค่าไฟอย่างดุเดือด เพราะผมไม่มีปัญญาจะหาเงินมาจ่าย แต่เป็นต้นตะขบไม่กี่ต้น ที่อยู่หลังร้านนั่นเอง

ปีนี้ชมพูพันธุ์ทิพย์ในมอยังไม่ทันจะออกดอก ถนนยังไม่เป็นสีชมพูตลอดสายเหมือนทุกปี ทั้งที่ป่านนี้ควรจะออกจนร่วงเต็มพื้นไปแล้ว แต่อากาศกลับร้อนเหมือนหน้าร้อนไปเรียบร้อย สองวันที่ผ่านมาเทอร์โมมิเตอร์จีนแดงที่ซื้อมาในราคา 25 บาท บอกอุณหภูมิในร้านว่า 37 องศา จึงไม่น่าแปลกใจที่มีการประกาศพื้นที่ภัยแล้งจำนวนมากทั้งที่ยังไม่ถึงเดือนมีนาเสียด้วยซ้ำ

ผมจำไม่ได้จริงๆ ว่ารู้จักวันเด็กเมื่อตอนอายุเท่าไร เพราะมันนานมากแล้ว จำไม่ได้แม้กระทั่งว่า คำขวัญวันเด็กสมัยนั้นว่าอย่างไร จำได้แต่ว่า วันเด็กทุกปีจะได้ของแจก ได้กิน ได้เที่ยว ได้ยืนรอ ได้ร้อน ได้เหนื่อย กลับถึงบ้านแล้วอยากนอนอย่างเดียว

อีกไม่กี่วันก็ต้องผมต้องย้ายบ้านแล้ว บ้านหลังที่อยู่นี้ อยู่มา 5 ปี ตั้งแต่กลับมาอยู่ที่นี่อีกครั้ง ถึงมันจะเหมือนโรงเก็บของที่ทั้งเก่า ทั้งผุพัง แต่ก็ได้มันคุ้มหัว กันแดด กันลม กันฝน มาได้ถึง 5 ปี ห้องขนาด 3×7 เมตรห้องนี้ ได้อาศัยเป็นที่ซุกหัวนอนในยามที่ลำบากลำบนมาก่อน แต่ก็ถึงเวลาที่ต้องบอกลากันแล้ว

แล้วก็มาถึงเวลาที่ผมต้องเดินทางอีกแล้ว สัปดาห์หน้าทั้งสัปดาห์ มีกำหนดการเดินทางทุกวัน ที่สำคัญไม่ได้ไปใกล้ๆ แบบที่เช้าไปเย็นกลับได้ เอาเป็นว่าแค่นึกถึงการขับรถไปก็เหนื่อยแล้ว แต่ว่าไปแล้วก็มีแค่ช่วงเวลานี้ กับช่วงมีนา-เมษา ที่ผมพอจะไปไหนมาไหนกับเขาได้บ้าง

ระยะนี้ฝนตกทุกวัน มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของหน้าฝน ที่ฝนจะต้องตก แต่ปีนี้ฝนตกแต่ละครั้ง ตกหนักจนน้ำท่วมนองไปหมด แรกๆ ก็ยังพอระบายไหว สักครึ่งชั่วโมงหรือหนึ่งชั่วโมงน้ำก็แห้งหมด พอนานเข้าเริ่มไม่มีที่จะให้น้ำไป เพราะมันเต็มไปหมดทุกที่แล้ว น้ำก็เริ่มขังนานขึ้นทุกที แล้วในที่สุด ก็จะกลายเป็นน้ำท่วม ที่หลายกลัวยังผวาไม่หายตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว