น้องสาวบอกว่าน้ำท่วมในหมู่บ้านมาตั้งแต่วันที่ 6 กันยายน จนถึงวันนี้น้ำมีแต่เพิ่ม ไม่ลดลง แถมถ่ายรูปส่งมาให้ดูด้วย แล้วถามว่า จะไปบ้านวันไหน อ้าว… น้ำท่วมอย่างนี้จะไปทำไมล่ะ อยู่ที่น้ำไม่ท่วมก็ดีอยู่แล้ว จะหาเรื่องไปลำบากทำไม

ผมทำ Blog นี้เอาไว้เขียนอะไรที่อยากเขียน อยากเขียนแบบสบายๆ แต่พอนานไปคนอ่านมากขึ้น ไอ้ Blog ที่เคยสบายๆ ก็เริ่มทำให้ตาแก่อย่างผมชักไม่ค่อยสบายด้วยแล้ว เริ่มคิดมากขึ้น กลัวว่าคนอ่านจะคิดต่อว่าอย่างนั้นอย่างนี้ กว่าจะเขียนได้แต่ละเรื่อง เตรียมการกันอย่างกับจะทำวิทยานิพนธ์ ชักจะไม่ใช่ Blog ผมเข้าไปทุกที

ข้ออ้างสำหรับคนขี้เกียจออกกำลังกายอย่างผม คงหนีไม่พ้น ไม่มีเวลา ไม่สะดวก ไม่พร้อม ที่คอยแก้ตัวให้ตัวเองให้ดูเป็นคนสำนึกดีแต่มีงานมาก แต่สรุปสุดท้ายก็คือขี้เกียจนั่นเอง

บ่ายวันแม่ปีนี้ฝนตกลงมาพักใหญ่ หลังจากตกจนพอใจแล้วฝนก็หยุดไป อากาศจากร้อนอ้าวเมื่อตอนสาย กลับกลายเป็นเย็นสบาย ลมเย็นที่เต็มไปด้วยความชื้นและกลิ่นหญ้าพัดเข้าทางประตูหลังร้าน วันหยุดยาวสามวันนี้เดิมทีตั้งใจจะกลับไปหาลูกๆ แต่ช่วงเดือนสองเดือนนี้ อะไรต่ออะไรก็ไม่เป็นไปอย่างเดิม ลูกค้าที่เคยมีอย่างต่อเนื่อง ก็หายไปราวกับปิดสวิทช์

ตอนที่ผมได้เห็นภาพข้างบนถูกโพสท์บนเฟสบุ้ค รู้สึกทึ่งในความสามารถของสัตว์ตัวเล็กๆเหล่านี้ ที่พยายามต่อตัวกันจนกลายเป็นสะพานมดข้ามช่องว่างที่ตัวเดียวไม่อาจข้ามไปได้ ด้วยปัญญาของตาแก่บ้านนอกอย่างผม คงไม่อาจอธิบายเป็นศัพท์วิชาการเลิศลอยถึงเหตุผลทั้งทางฟิสิกส์และทางชีววิทยาให้ฟังได้ รู้เพียงแต่ว่า มดเหล่านี้ใช้ความสามัคคีในการแก้ปัญหา

ครึ่งปีมานี้ ผมมีปัญหากับสุขภาพมาตลอด ตัวเองก็โทษแต่ว่าอายุมากแล้ว จึงมีอาการเจ็บไข้ได้ป่วย พลอยทำให้จิตใจไม่ค่อยปกติ วันๆ ตั้งท่าแต่จะงับน่องลูกค้าอยู่อย่างเดียว ผมบ่นเรื่องนี้บน Blog ก็หลายครั้ง บน Twitter ก็แทบทุกวัน เล่นเอาเพื่อนฝูงเริ่มรำคาญ เพราะมันมามุกเดียวมุกเดิม มาบ่นได้อยู่ทุกวัน

ผมได้ยินเด็กๆ บ่นเรื่องการบ้านเยอะมากมาเป็นปี แรกๆก็นึกเอาเองว่า เป็นเรื่องธรรมดาที่เด็กไม่อยากทำการบ้าน ก็เลยบ่น แต่พอมาดูกันจริงๆจังๆ มันไม่ใช่เรื่องเด็กชอบหรือไม่ชอบเสียแล้ว มันกลายเป็นอีกเรื่องหนึ่งไป เรื่องที่ผู้ใหญ่หัวหงอกอย่างพวกเราควรให้ความสนใจ