ครึ่งปีมานี้ ผมมีปัญหากับสุขภาพมาตลอด ตัวเองก็โทษแต่ว่าอายุมากแล้ว จึงมีอาการเจ็บไข้ได้ป่วย พลอยทำให้จิตใจไม่ค่อยปกติ วันๆ ตั้งท่าแต่จะงับน่องลูกค้าอยู่อย่างเดียว ผมบ่นเรื่องนี้บน Blog ก็หลายครั้ง บน Twitter ก็แทบทุกวัน เล่นเอาเพื่อนฝูงเริ่มรำคาญ เพราะมันมามุกเดียวมุกเดิม มาบ่นได้อยู่ทุกวัน
จนเมื่อสองวันก่อน มีเพื่อนบนทวิตเตอร์ ทวิตมาหาผมแล้วบอกว่า ผมเป็นโรค Burnout
บรรลัยเกิดสิครับ ไอ้โรคที่มีอยู่ มันก็แทบจะไล่ชื่อไม่หมดอยู่แล้ว ล่าสุดมาโดนงูกัด (อันนี้ยังไม่ได้เล่าให้ฟังเลย) วันนี้ก็ไปรักษาความดัน เพื่อนมันยังใจดี แถมไอ้โรค Burnout มาให้อีกโรคเสียแล้ว
อย่านึกว่าผมรู้นะครับว่าไอ้โรค Burnout นี่หน้าตามันเป็นยังไง ผมก็อาศัย google นี่แหละ หาดูว่ามันหนักหนาแค่ไหน จะอยู่ได้อีกกี่วัน จะได้ทำพินัยกรรมยกหนี้ทั้งหมดให้คนที่ผมเกลียดขี้หน้ามันได้ทัน
จากข้อมูลที่ผมพอจะจับใจความได้จากเวบต่างๆ สรุปว่า ไอ้เจ้าโรค Burnout หรือที่ฝรั่งเรียกว่า Burnout Syndrome มันคือ การทำงานหนักเกินไป และไม่ได้สัดส่วนกับการพักผ่อน พอจะสรุปอาการแล้วประเมินตัวเองได้ดังนี้
นอนไม่หลับหรือหลับไม่สนิท – ไอ้นี่ก็เป็น
ทำงานหนักมากจนรู้สึกล้าแต่ผลงานกลับไม่คืบหน้า – ไอ้นี่ก็คล้าย
เกิดอาการป่วยบ่อยๆ โดยหาสาเหตุไม่ค่อยได้ – ไอ้นี่ตรงเลย
เกิดอาการเฉยเมยไม่สนใจต่อสภาวะรอบตัว – อันนี้เป็นมาแต่เกิด
เกิดอาการหลงลืมเพิ่มขึ้น – ถ้ามากกว่านี้อีกนิดคงจำชื่อตัวเองไม่ได้
หงุดหงิดง่าย ไม่เว้นแม้กระทั่งต่อเพื่อนร่วมงาน เพื่อนฝูง คนรัก หรือคนในครอบครัว – อันนี้ก็ใช่
รู้สึกหดหู่ซึมเศร้า – อันนี้ก็ใช่อีก
ส่วนวิธีการรักษา สรุปจากที่อธิบายกันยืดยาวได้แค่ว่า ให้หยุดพักจากการทำงาน ให้ทำงานให้น้อยลง
ผมกลับมามองตัวเอง เอาแค่ตั้งแต่เปิดร้านมาเกือบห้าปีแล้ว ร้านผมเปิดทุกวันปิดนับครั้งได้ และส่วนใหญ่ปิดเพราะต้องไปทำธุระอย่างอื่น สรุปว่าในช่วงเกือบห้าปีที่ผ่านมา ผมแทบไม่ได้หยุดพักเลยจริงๆ ถ้าการไม่ได้หยุดพักเลย มันทำให้เกิด Burnout อย่างที่ว่า ผมก็ไม่แปลกใจหรอกครับ
แค่ทำงานแทบไม่ได้หยุดยังหาไม่ค่อยจะพอกิน จะมาห่วงหยุดงานมันก็ดูไม่ค่อยเข้าท่า แต่จากอาการที่ว่าที่จะพาไปโรคอื่นๆ อีกมากมาย ที่จะพาลให้ทำงานไม่ได้ แถมยังต้องเสียเงินรักษาตัวอีก
ตาแก่คนนี้คงต้องขอมีวันหยุดไปพักจริงๆ เสียแล้วล่ะครับ