กับข้าวในตู้ทิ้งไว้จนบูดเน่าส่งกลิ่นเหม็น
เสื้อผ้าใช้แล้วกองถมจนสาบสาง
พื้นเรือนโสโครกด้วยฝุ่นและโคลนที่เหยียบย่ำ
ข้าวในถังพร่องจนเกือบหมดเพราะหนูแอบลักกิน
แต่ผู้คนในบ้านยังพยายามหาความสุขด้วยการชี้ชวนชื่นชมอาทิตย์ขึ้น
ด้วยวันเวลาที่ผ่านมาสามสิบปี
จากเครื่องคิดเลขขนาดใหญ่เทอะทะ กลายเป็นคอมพิวเตอร์ขนาดเล็กบางเบา
จากโทรศัพท์ใช้สายที่เลขหมายราคาเป็นหมื่นเป็นแสน
กลายเป็นโทรศัพท์มือถือที่แวะซื้อซิมเลขหมายข้างถนนในราคา 50 บาท
จากรถเมล์ขนาดใหญ่ที่ร้อนระอุและใช้เวลานานนับชั่วโมงกว่าจะถึงจุดหมาย
กลายเป็นรถไฟฟ้าที่เย็นฉ่ำเดินทางสู่จุดหมายอย่างรวดเร็ว
เวลาที่ผ่านมาพัฒนาเทคโนโลยีจนคนรุ่นใหม่จินตนาการไม่ออกว่า คนรุ่นเก่ามีชีวิตอยู่ได้อย่างไรโดยไม่มีมัน
แต่คนรุ่นเก่าก็จินตนาการไม่ออกเช่นกันว่า คนรุ่นใหม่มีชีวิตอยู่ได้อย่างไร โดยที่เห็นเทคโนโลยีสำคัญกว่าผู้คน
อินเตอร์เน็ตสำคัญกว่าครอบครัว โทรศัพท์มือถือและรถยนต์ราคาแพงสำคัญกว่าตัวตนและการกระทำ
มีแต่คนที่ไร้ความสำคัญเท่านั้นที่พยายามหาสิ่งอื่นมาสร้างความสำคัญให้ตัวเอง
แม้ต้องใช้อำนาจบังคับก็ตาม