ช่วงเวลาที่มีความสุข

ครั้งแรกตั้งใจจะทำเวบไว้เขียนอะไรแบบเรื่อยเปื่อย แต่ยิ่งเขียนนานวันเข้า เริ่มรู้สึกว่าเวบมันเข้ายาก ที่รู้สึกไม่ใช่เพราะตัวเองเข้ายาก แต่เป็นเพราะมีคนบ่นกรอก Twitter มาว่าเข้ายากเสียจริงๆ ไหนๆก็ไหนๆ เลยหาโดเมนเนมแบบให้เข้าง่ายๆ หลังจากงมหามาเป็นวัน ในที่สุดก็ไม่ได้ เพราะที่ถูกใจมันก็พิมพ์ยาก ไอ้ที่พิมพ์ง่ายๆ มันก็ไม่ค่อยถูกใจ จนเมื่อวันที่เพื่อนแวะมาเยี่ยม
เมื่อตอนเด็กๆ ไม่ค่อยจะได้ไปไหน ไม่ว่าทางใกล้หรือทางไกล ตอนนั้นก็ใฝ่ฝันเหลือเกินว่าจะได้เดินทาง อยากไปที่ต่างๆ อยากไปเที่ยว อยากไปที่ที่ไม่เคยไป เห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็น แต่เมื่อเวลาเริ่มผ่านไป โตขึ้นมาก็พบว่าชีวิตตัวเองถูกผูกติดอยู่กับการเดินทาง ทั้งงานทั้งเรื่องส่วนตัว ล้วนแต่บีบบังคับให้ต้องเดินทางอย่างมากมายมหาศาล
หยุดงานมาตั้งแต่วันพฤหัสบดี จนถึงวันนี้ก็ 6 วันเข้าไปแล้ว หยุดงานทีละ 7-8 วัน ดูไม่ค่อยปกติสำหรับคนทั่วไปนัก แม้กระทั่งตัวเองก็ดูไม่ปกติเท่าไร เพราะปกติจะไม่หยุดเลย แต่คราวนี้มันไม่ไหวเอาจริงๆ การทำงานแบบไม่มีวันหยุดเลยเป็นเวลาแรมปีอย่างนี้ มันบั่นทอนสุขภาพจิตเอาอย่างมาก เรียกว่าใครผ่านไปมา หรือพูดอะไร เป็นไม่เข้าหูเข้าตาไปหมด เลยบอกตัวเองว่า ต้องหยุดพักบ้างแล้ว ขืนอยู่เป็นหมาบ้าต่อไป คงได้งับหน้าแข้งลูกค้าเข้าสักวันจนได้